Πάνω που πίστευα ότι χάθηκα

Πάνω που πίστευα ότι χάθηκα κι έψαχνα να βρω έναν τρόπο για να βγω από τη δύσκολη θέση, ξαφνικά άκουσα φωνές και φως πλημμύρισε το κουτί. Τεντώθηκα και καλημέρισα τους νέους μου φίλους. Κάθονταν όλοι στα θρανία τους κι ο δάσκαλός τους με έβαλε να καθήσω στη μέση της τάξης. Τα παιδιά με ενδιαφέρον παρατηρούσαν όλα αυτά που τους στείλατε και περιεργάζονταν τα κουτιά με το χαλβά, το σαλέπι. Τα γυάλινα ήταν αραδιασμένα στην έδρα. Αμέσως 2-3 παιδιά πήγαν στο κεντρικό ταμπλό της τάξης και κόλλησαν τις ζωγραφιές αλλά και την αφίσα του Λευκού Πύργου.Δοκίμασαν αμέσως τα περισσότερα από τα δώρα. Πρώτη φορά μάθαιναν με τη γεύση και την όσφρηση, τουλάχιστον φέτος. Άφησαν για αύριο τα γλυκά του κουταλιού μια και χρειάζεται και κουτάλι…Απόψε θα κοιμηθώ στο σπίτι του Παναγιώτη… Επιτέλους και λίγη ανθρώπινη συντροφιά…